ΠΩΣ ΝΑ ΛΕΜΕ «ΟΧΙ»

Ἀφοῦ ντρεπόμαστε νά εἴμαστε διαφορετικοί

ΠΩΣ ΝΑ ΛΕΜΕ «ΟΧΙ»

            Ἡ ἐπέτειος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου μᾶς ὑπενθυμίζει ἀρχαῖα μεγαλεῑα. Μᾶς θυμίζει τούς προγόνους μας, οἱ ὁποῖοι στάθηκαν στό πλάϊ τοῦ κυβερνήτου τους, Ἰωάννη Μεταξᾶ, καί οἱ ὁποῖοι δέν τοῦ ἄφησαν ἄλλη ἐπιλογή παρά νά πεῖ τό ἱστορικό ΟΧΙ στά τελεσίγραφα καί στίς ἀπειλές τῶν πάνοπλων Ἰταλῶν καί Γερμανῶν.

Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορική μνήμη, ἡ ὁποία σέ ὑγιεῖς ἀνθρώπους δρᾷ ἐνθαρρυντικά, ἐξασφαλίζει τήν ταυτότητά τους καί τούς ὑποκινεῖ στή μίμηση. Ἀντιθέτως δέ σέ ἀσθενεῖς ἀνθρώπους γίνεται αἰτία καί ἀντικείμενο ντροπῆς.

Καί ὑγιεῖς εἴμαστε ἄν καί ἐφ 'ὅσον δέν εἴμαστε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά ἔχουμε ἀποδεχθεῖ τό κάλεσμα τοῦ Κυρίου: Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἄν τό ἴδιον ἐφίλει · ὅτι δέ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διά τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. (Ἰωαν. Ιε 19). Ἐπί πλέον μᾶς διευκρινίζει, ὅτι δικοί Του εἶναι ὅσοι ποιοῦν τό θέλημά Του καί τηροῦν τίς ἐντολές Του: Καί περιβλεψάμενος κύκλῳ τούς περί αὐτόν καθημένους λέγει · ἴδε ἡ μήτηρ μου καί οἱ ἀδελφοί μου · ὅς γάρ ἄν ποιήσῃ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, οὗτος ἀδελφός μου καί ἀδελφή μου καί μήτηρ ἐστί. (Μάρκ. Γ 34-35)

Ἄρα διαφέρουμε ἀπό τόν κόσμο, καί ἡ διαφορετικότητα γίνεται ἀντιληπτή, ἐκτός ἄν τήν ἀρνούμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ὑπακούοντες καί ἀκολουθοῦντες τή μόδα τῆς κάθε ἐποχῆς.

Οἱ πρῶτοι Χριστιανοί ἔγιναν ἀντιληπτοί ἀπό τόν τρόπο ζωῆς τους, καί μάλιστα ὄχι τόσο ἀπό τό τί ἔκαναν, ὅσο ἐξ αἰτίας αὐτῶν πού δέν δέχθηκαν νά κάνουν. Γιά τίς λατρευτικές συνάξεις τους, γιά τίς ἀγάπες, γιά τήν ταφή τῶν κεκοιμημένων τους ἔσκαψαν κατακόμβες, γιά νά διαφυλάξουν τήν ἱερότητα τοῦ χώρου καί τῆς λατρείας ἀπό τά περίεργα καί συχνά ἐχθρικά βλέμματα τῶν ἐθνικῶν καί εἰδωλολατρῶν.

Αὐτοί δέ οἱ εἰδωλολάτρες δέν ἐνοχλήθηκαν τόσο ἀπό αὐτές τίς ὑπόγειες συνάξεις, ὅσο ἀπό τή μή συμμετοχή τῶν Χριστιανῶν στά δημόσια δρώμενά τους καί κυρίως στή λατρεία καί στίς θυσίες πρός τιμή τῶν εἰδώλων. Νά, τί σημασία ἔχει τό ΟΧΙ ἀπό τότε! (Στ 18 Ματθ.) Ἐπειδή τό τί κάνουμε, τό κάνουμε ἐν τῷ κρυπτῷ, ἡ ἄρνησή μας ὡστόσο γίνεται ἐν τῷ φανερῷ. Τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀρνήσεως πολλάκις ὁδήγησε τούς πιστούς στό Μαρτύριο, καί δι 'αὐτοῦ στήν διάδοση τῆς ἀληθοῦς πίστεως (π.χ. τά Μαρτύρια τοῦ Ἁγ. Γεωργίου καί τῆς Ἁγ. Παρασκευῆς, πού ἔγιναν αἰτία μεταστροφῆς καί τῶν δημίων καί μελῶν τῶν αὐτοκρατορικῶν οἰκογενειῶν) .

Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου οἱ ἀγῶνες γιά τή δημιουργία καταλλήλων συνθηκῶν γιά τή βίωση τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἔφερε -τοὐλάχιστον στό Ἀνατολικό τμῆμα τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας- καρπούς. Ἡ ἐπικράτηση τοῦ «διά τοῦ Σταυροῦ» πολιτεύματος ἔβγαλε τούς Χριστιανούς ἀπό τίς Κατακόμβες καί τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά ὀργανώσουν καί τή δημόσια ζωή σύμφωνα μέ τίς Ὁδηγίες τοῦ Θεοῦ.

Ἀπό ἐκείνην τή στιγμή καλούμεθα συνεχῶς νά διαφυλάττουμε αὐτή τήν κατάκτηση. Συνεχῶς ἡ Ἐκκλησία μας δέεται ὑπέρ τῶν ἀγωνισαμένων ἐν τοῖς ἱεροῖς τοῦ Γένους ἡμῶν ἀγῶσιν. Συνεπῶς εἴμαστε ὑποχρεωμένοι ἀπέναντι στούς ἁγίους προγόνους. Ὅποιος προσπαθεῖ νά καταπολεμήση τά ἱερά κεκτημένα μας πρέπει νά συναντήση τό ΟΧΙ μας. Αὐτό ἐκ μέρους μας εἶναι ὁ ἐλάχιστος φόρος τιμῆς ἀπέναντι στούς ἀνά τούς αἰῶνες μάρτυρες τῆς Πίστεως, ἀλλά καί ἡ ἐλάχιστη ὁμολογία πίστεως.  

Ἐπειδή αὐτή ἡ ὄντως χριστιανική στάση μᾶς ἔχει μεταδοθεῖ ἀπό γενεά σέ γενεά δέν μποροῦμε νά τήν ἀποβάλλουμε ἐντελῶς. Σέ ἀνάμιξη ὅμως μέ τίς προσωπικές ἀτέλειες καί ἀδυναμίες μας διαστρέφεται. Ἡ διαφορετικότητα, ἐπειδή δέν εἴμαστε ἐκ τοῦ κόσμου τούτου, μέ τήν ἀδυναμία νά ποῦμε ΟΧΙ στά τοῦ κόσμου τούτου, ἐκφράζεται ἀλλιῶς, γίνεται ἐπιδειξιομανία: ἐπιδεικνύουμε τήν ἐξουσία, τήν σωματική ὀμορφιά καί εὐρωστία - πολλάκις μέ τήν ἀλόγιστη καί ὑπερβολική χρήση καλλωπιστικῶν καί ἀναβολικῶν- τίς γνώσεις, τήν ἔξαλλη ἐνδυμασία, μόνο καί μόνο νά φαινόμαστε ἐνῶ δέν εἴμαστε διαφορετικοί. Ξέρουμε ἀλήθεια ἕναν Ἅγιο ἤ μία Ἁγία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού φερόταν ἔτσι ἤ ἀπεικονίζεται ἔτσι? ΤΟ ἀντίθετο! Σήμερα πού χαράζω αὐτές τίς λίγες γραμμές ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν Ὅσιον Κυριακόν τόν Ἀναχωρητήν, ὁ ὁποῖος, ὄχι μόνο δέν ἤθελε νά ἐπιδεικνύεται - σύμφωνα μέ τούς συναξαριστές εἶχε ἔκτακτα χαρίσματα πνευματικά καί σωματικά- ἀλλά κατέλιπε τήν πατρίδα του, τήν Κόρινθο, καί περιόδευε μέχρι τό βαθύ γήρας του. Ἡ τελευταία μετακίνησή του ἔγινε ὅταν ἦταν στήν ἡλικία τῶν ἐτῶν 99, ὅλο καί βαθύτερα στήν ἔρημο σέ ὅλο καί σέ πιό ἀπομονωμένα μέρη, ἀρνούμενος ἐμπράκτως τά μάταια τοῦ κόσμου.

Δέν θά φθάσουμε ἐκεῖ, ἀλλά τοὐλάχιστον νά προσβλέπουμε ἐκεῖ γιά νά μή φθάσουμε στό ἄλλο ἄκρο, στό νά μή μποροῦμε νά ποῦμε τό παραμικρό ΟΧΙ καί νά ἐκφράζουμε τήν διαφορετικότητά μας μέ ... ἐξαλλότητες!

π. Γεώργιος Χάας

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 158

Ὀκτώριος 2015