Πονεμένα Χριστούγεννα!
Χριστούγεννα! Καί ἄνθρωποι, στήν πόλη, τῆς Ἀθήνας,
παλεύουν νά νικήσουνε τήν ἀπειλή τῆς πείνας.
Κόσµος πολύς, ἀπρόσωπος, πνιγµένος στή ρουτίνα,
τρέχει στούς δρόµους βιαστικός. Ἀσφικτιᾶ ἡ Ἀθήνα!
Πιό λιγοστοί οἱ Ἕλληνες καί πιό πολλοί οἱ ξένοι,
ἄλλος στά πάρκα ξενυχτᾶ κι ἄλλος σέ σπίτι µένει.
Οἱ πιό πολλοί, χωρίς δουλειά, ὅλη τή µέρα ψάχνουν
µέ τήν ἐλπίδα στήν καρδιά τά ὄνειρά τους φτιάχνουν.
Ἄλλοι καρότσια κουβαλοῦν µέ σίδερα παλιά,
φορτώµατα δυσβάσταχτα, µεγάλα καί βαριά.
Λευκοί καί µαῦροι, ὅλοι µαζί, τρέχουν ἐπάνω-κάτω
καί κυνηγοῦν ὁληµερίς ἕνα γεµάτο πιάτο.
Δίχως ψωµί καί ζεστασιά, µέ ἀνοιχτά χεράκια,
µπρός στά φανάρια στέκονται τά µελαµψά παιδάκια.
Ἄλλα στούς δρόµους ἐπαιτοῦν, ἄλλα στοὺς κάδους ψάχνουν
γιά ἕνα ξεροκόµµατο... πολύν ἀγώνα κάνουν!
Οἱ γέροι κι οἱ ἀνήµποροι, κλείστηκαν µές στά σπίτια,
µέ τό φαρµάκι στήν ψυχή, τόν πόνο µές στά στήθια.
Ἡ κρίση τους ἐπλήγωσε τή λίγη περηφάνεια,
χαθῆκαν ἀπ' τίς γειτονιές, κρύφτηκαν στήν ἀφάνεια.
Καί κάπου, ἀκούγεται βαθιά πώς ὁ Χριστός γεννᾶται
κι ὁ ἄνθρωπος, χωρίς Θεό, ἀνέστιος πλανᾶται.
Λάµπει τ' ἀστέρι τοῦ Χριστοῦ, τόν κόσµο µας φωτίζει,
µά ἄν δέν κοιτᾶ κανείς ψηλά, πῶς δύναται νά ἐλπίζει;
Σύννεφα ἁπλώθηκαν βαριά, σκέπασαν τήν καρδιά µας,
τ' ἀγγελικά ψαλσίµατα, δέν φτάνουνε στ' αὐτιά µας.
Κι ὅµως! Ἐκεῖνος µᾶς καλεῖ νά πᾶµε ὅλοι κοντά Του
νά γίνουµε «συγκάτοικοι» στήν ταπεινή σπηλιά Του.
Διάλεξε µέσα στό παχνί τό θρόνο Του νά στήσει,
τόν πεθαµένο ἄνθρωπο, γιά πάντα ν' ἀναστήσει.
Φτωχός! Χωρίς ζεστή γωνιά, µόνος καί µετανάστης,
µπροστά Του ἄς ὑποκλιθεῖ κάθε τῆς γῆς δυνάστης.
Τά ἀγαθά Του ἀνήκουνε σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους
κι ὄχι σ' ὅσους µετέρχονται τούς πονηρούς τούς τρόπους.
Κι ὅσοι στόν κόσµο σκόρπισαν τόν πόνο, τή φοβέρα,
µαζί Του θά λογαριαστοῦν στῆς Κρίσεως τή µέρα.
Παπα-Δαµασκηνός
Ἡγούµενος Ἱερᾶς Μονῆς Ἀγάθωνος
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 149
Ἰανουάριος 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου